Εργασία στην Τεχνολογία Επικοινωνιών με θέμα:
Η ιστορία των μέσων αποθήκευσης

από τους μαθητές:

n Δαύλια Ορέστη

n Νικηφόρο Βασίλη

n Σωτηρίου Νίκο

Διάτρητη κάρτα (Punch card)

Η αρχαιότερη γνωστή μορφή αποθηκευτικού μέσου χρονολογείται στο 1725 και αποτελεί εφέρευση του Μπαζίλ Μπουσόν (Basile Bouchon), ο οποίος χρησιμοποίησε διάτρητο χαρτί με επαναλαμβανόμενο μοτίβο, με σκοπό να σώσει διάφορα πατρόν για ρούχα.

Ωστόσο η πρώτη αληθινή πατέντα για αποθήκευση δεδομένων χρονολογείται στις 23 Σεπτεμβρίου 1884 και ανήκει στον Χέρμαν Χόλλεριθ (Herman Hollerith). Η εφεύρεση του Χόλλεριθ χρησιμοποιήθηκε για 9 δεκαετίες, εώς και τα τέλη του 1970, το όνομα της: διάτρητη κάρτα ή Punched card, γνωστή και σαν "Κάρτα Χόλλεριθ".

Διάτρητη κάρτα των αρχών της δεκαετίας του '70. Είναι μέρος ενός προγράμματος σε Fortran

Η φωτογραφία παρουσιάζει ένα δείγμα μίας punch card. Είναι μία κάρτα 90 στηλών η οποία κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του '70. Όπως παρατηρούμε, η ποσότητα δεδομένων η οποία μπορούσε να αποθηκευτεί στις διάτρητες κάρτες δεν ήταν αρκετή. Για το λόγο αυτό η κύρια λειτουργία της κάρτας δεν ήταν η αποθήκευση μεγάλου αριθμού δεδομένων, αλλά η αποθήκευση ρυθμίσεων και εντολών για διάφορες μηχανές.

Διάτρητη ταινία

Η πρώτη γνωστή απόπειρα χρησιμοποίησης διάτρητης ταινίας (paper tape), ήταν το 1864 από τον Alexander Bain, εφευρέτη του fax και του ηλεκτρικού τηλέγραφου.

Κάθε γραμμή της ταινίας αντιπροσώπευε ένα χαρακτήρα. Καθώς υπήρχε η δυνατότητα ανά-δίπλωσης της ταινίας, η δυνατότητα αποθήκευσης δεδομένων αυξήθηκε σημαντικά, συγκριτικά με τις διάτρητες κάρτες.

Selectron tube

To 1946 η RCA (Radio Corporation of America) ξεκίνησε την ανάπτυξη του Selectron tube (Λυχνία). Μία προγενέστερη μορφή μνήμης-υπολογιστή με μέγιστο μέγεθος 10 ίντσες και μέγιστη χωρητικότητα 4096 bits. Καθώς η τιμή των λυχνιών αυτών ήταν απαγορευτική για την εποχή της, η ανταπόκριση από την αγορά δεν ήταν θερμή.

Μαγνητική ταινία

Στις αρχές του 1950, μαγνητικές ταινίες πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από την IBM για αποθήκευση δεδομένων. Ο αποθηκευτικός χώρος των μαγνητικών ταινιών ήταν 10.000 φορές μεγαλύτερος των καρτών, γεγονός το οποίο συντέλεσε στην άμεση επιτυχία του μέσου και το καθιέρωσε ως το δημοφιλέστερο αποθηκευτικό μέσο των '80ς.

Compact Cassette

H (Compact) κασσέτα μαγνητικής εγγραφής ανήκει στην κατηγορία των magnetic tape ωστόσο αξίζει ειδικής μνείας μιας και όλοι μας την χρησιμοποιήσαμε. Η κασσέτα κυκλοφόρησε το 1963 από την Philips ωστόσο χρειάστηκαν 7 χρόνια για να γίνει το δημοφιλής μέσο αποθήκευσης που όλοι γνωρίζουμε. Η κυκλοφορία των υπολογιστών ZX Spectrum, Commodore 64 και του Amstrad CPC συντέλεσε κατά πολύ στην διάδοση της. Μία κασσέτα 90 λεπτών μπορούσε να αποθηκεύσει περίπου 700kB εώς και 1MB δεδομένων στην κάθε πλευρά της.

(Φανταστείτε να αποθηκεύατε τα δεδομένα ενός DVD... θα χρειαζόσασταν μόνο (!) 4500 κασσέτες και 281 μέρες... )

Magnetic Drum

O 16 ιντσών περιστρεφόμενος μαγνητικός κύλινδρος με δυνατότητα 12.500 περιστροφών το λεπτό, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στον υπολογιστή της ΙΒΜ με την ονομασία "ΙΒΜ 650" στα μέσα του 1950 και είχε δυνατότητα αποθήκευσης 10.000 χαρακτήρων.

Floppy Disk

Το 1969 παρουσιάστηκε η πρώτη (floppy) δισκέτα. Ήταν μία δισκέτα 8 ιντσών με δικαίωμα ανάγνωσης (όχι εγγραφής) και ο αποθηκευτικός χώρος ήταν της τάξης των 80ΚΒ. Έπειτα από 4 χρόνια, το 1973, μία παρόμοια δισκέτα με το ίδιο μέγεθος μπορούσε να αποθκεύσει 256ΚΒ δεδομένων και επιπλέον έδινε την δυνατότητα επανεγραφής. Η τάση αυτή συνεχίστηκε - μικρότερο μέγεθος, μεγαλύτερος αποθηκευτικός χώρος - και στα τέλη του 1990 μπορούσες πλέον να προμηθευτείς δισκέτες 3 ιντσών οι οποίες μπορούσαν να αποθηκεύσουν 250ΜΒ δεδομένων.

Σκληρός δίσκος

Ο πρώτος σκληρός δίσκος

Η ΙΒΜ αποκάλυψε τον Σεπτέμβριο του 1956, το "305 RAMAC". Ο συγκεκριμένος υπολογιστής έφερε την επανάσταση στον χώρο καθώς είχε αποθηκευτικό χώρο της τάξεως των 4.4MB (5 εκκατομύρια χαρακτήρες), μέγεθος τεράστιο για εκείνη την εποχή. Τα δεδομένα αποθηκεύονταν σε 50 μαγνητικούς δίσκους των 24 ιντσών. Περισσότερα από 1000 συστήματα "305 RAMAC" κατασκευάστηκαν και η παραγωγή του διακόπηκε το 1961.

Η ΙΒΜ ενοικίαζε τον υπολογιστή για το ποσό των $3.200 ανά μήνα (!)

Η εξέλιξη

Ο σκληρός δίσκος βρίσκεται ακόμη και σήμερα σε στάδιο περαιτέρω εξέλιξης. Ο Hitachi Deskstar 7K500 (βλ. παρακάτω φωτογραφία) είναι ο πρώτος σκληρός δίσκος ο οποίος μπορεί να αποθηκεύσει 500GB δεδομένων - περίπου 120.000 φορές περισσότερα δεδομένα απ' ότι ο 305 RAMAC της IBM.

Laserdisc

To 1958 ανακαλύφθηκε η τεχνολογία του Laserdisc, ωστόσο περάσαν αρκετά χρόνια μέχρι την πρώτη παρουσίαση του σε κοινό (1972). Έπειτα από 6 χρόνια, το 1978, το προιόν ήταν διαθέσιμο στην αγορά. Δεν ήταν δυνατή η αποθήκευση δεδομένων στο Laserdisc παρά μόνο η αποθήκευση εικόνας και βίντεο σε αυξημένη ποιότητα συγκριτικά με τις τότε διαθέσιμες τεχνικές (VHS).

Compact Disk (CD)

To CD προέρχεται από το Laserdisc αλλά διαθέτει μικρότερο αποθηκευτικό χώρο. Αναπτύχθηκε σε συνεργασία των Sony και Philips το 1979 και έφτασε στην αγορά το 1982. Ένα τυπικό CD μπορεί να αποθηκεύσει 700ΜΒ δεδομένων.

DVD (Digital Versatile Disc ή Digital Video Disc)

Το DVD είναι ένα CD το οποίο χρησιμοποιεί μία διαφορετική μέθοδο τεχνολογίας laser. Το μήκος κύματος του laser χρησιμοποιεί υπέρυθρη ακτινοβολία στα 780nm (Το CD χρησιμοποιεί 625 με 650nm) γεγονός το οποίο δίνει την δυνατότητα στο DVD να αποθηκεύσει περισσότερα δεδομένα στον ίδιο χώρο. Ένα DVD έχει χωρητικότητα 4.7GB ενώ τα Dual Layer DVD (Διπλής επίστρωσης) έχουν χωρητικότητα 8.5GB.

Blu-Ray

Ο δίσκος Blu-Ray (επίσης γνωστός ως blu-ray ή BD) είναι ένα σχήμα οπτικών δίσκων υψηλής πυκνότητας για την αποθήκευση των ψηφιακών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένου υψηλής ευκρίνειας βίντεο. To όνομα του προέρχεται απο το μπλε-ιώδες λέιζερ που χρησιμοποιείται για να διαβάσει και να γράψει αυτόν τον τύπο οπτικού δίσκου.Λόγω του πιό σύντομου μήκους κύματός του (405 NM), ουσιαστικά περισσότερα στοιχεία μπορούν να αποθηκευτούν σε έναν δίσκο blu-ray απ'ό, τι στο πρότυπο του DVD, το οποίο χρησιμοποιεί ένα κόκκινο (650 NM) λέιζερ. Ένας μονής στρώσης δίσκος blu-ray μπορεί να αποθηκεύσει 25 gigabytes (GB), πάνω από πέντε φορές την ικανότητα αποθήκευσης ενός μονής στρώσης DVD που ανέρχεται στα 4.7 GB. Ένας δίσκος blu-ray διπλής-στρώσης μπορεί να αποθηκεύσει 50 GB, σχεδόν έξι φορές την ικανότητα ενός διπλού στρώματος DVD που ανέρχεται στα 8.5 GB.Το blu-ray αναπτύχθηκε από την ένωση δίσκων blu-ray, μια ομάδα των επιχειρήσεων που αντιπροσωπεύουν τα ηλεκτρονικά είδη ευρείας κατανάλωσης, το υλικό υπολογιστών, και την παραγωγή ταινιών. Τα πρότυπα καλύπτονται από διάφορα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που ανήκουν στις διάφορες επιχειρήσεις. Το Μαρτίου 2007, μια κοινή συμφωνία χορήγησης αδειών για όλα τα σχετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας δεν είχαν οριστικοποιηθεί ακόμα. [1] 25 Νοεμβρίου 2007, 415 τίτλοι ταινιών είχαν βγει στην αγορά σε δίσκο blu-ray στις Ηνωμένες Πολιτείες .[2] 9 Οκτωβρίου 2007, 179 τίτλοι ταινιών στην Ιαπωνία. [3] Τα πρότυπα blu-ray είναι αυτήν την περίοδο σε έναν πόλεμο με αντίπαλο το HD-DVD , για να καθορίσουν όποιος απο τους δύο τύπους οπτικών δίσκων θα γίνει ο οδήγος μεταφορέας για το υψηλής ευκρίνειας περιεχόμενο στους καταναλωτές. Λέξεις κλειδιά: blue-ray , blue ray , BD